Γεννήθηκε στη Βοστώνη των ΗΠΑ και από το 1994 κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα.
Σπούδασε μάρκετινγκ, συντήρηση ξύλινων έργων εσωτερικών εγκαταστάσεων, σχέδιο μέσω υπολογιστή και υψηλή ραπτική.
Την αγάπη του  για το ξύλο την απέκτησε την εποχή των σπουδών του. Εμπνεύστηκε από παλαιά έπιπλα και από την εμπειρία του ως εργαζόμενος σε οικοδομές.
Προσεγγίζει την δουλειά του σαν ένα πάντρεμα της τέχνης της ραπτικής και της ξυλουργικής.
Από την εμπειρία του ως τεχνίτης ανακάλυψε την σημαντικότητα και την επίδραση των χρωμάτων. Επηρεάστηκε από τη «θεωρία του χρώματος» του Γιόζεφ Άλμπερς (Josef Albers) και τη σχολή Bauhaus.
Στην έκθεση συμμετέχει και ο Κωνσταντίνος Ματσούκας με ζωγραφισμένα υφάσματα, τα οποία ο Κ. Μ. Κάρματζ ενσωματώνει στα δικά του έργα.
Κάτι σαν παραμύθι (λόγια του καλλιτέχνη):
Γεννήθηκα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και συχνά ερχόμασταν οικογενειακώς στην Ελλαδα.Ήταν μεγάλη μου χαρά να μένω με την θεία μου την Αθανασία.  Όλα στη Λάμια, μου φαίνονταν διαφορετικά και καινούργια, σαν μικρό παιδάκι 5 ετών.
 
Ο θείος μου ήταν οικοδόμος και τον έβλεπα να μαστορεύει στο σπίτι.  Η θεία έπλεκε με βελονάκι και εκεί είχα την πρώτη μου έκθεση στα υφάσματα και την ραπτική. Έπλεκε τα σεμέν για τα τραπεζάκια της εποχής και το μπαούλο μου για το γάμο. Με έβαζε να κρατάω τις κλωστές Πεταλούδα με τις δυο παλάμες για να τυλίξει τη κλωστή σε κουβάρι.  Στην τηλεόραση είδα μια ανέμη  να κάνει αυτή την δουλειά.  
Ήταν πολύ βαρετό για μένα, να καθίσω σε ένα μέρος για να κάνω αυτή τη δουλειά για ώρα.
 
Θυμάμαι ότι με τα σπαστά Ελληνικά μου, ζήτησα ένα σφυρί για να της φτιάξω κάτι που ήθελα, χωρίς να ξέρω πως λέγεται.  Εκείνη μου είπε ότι είμαι μικρός να παίζω με σφυρί για να μην χτυπήσω .  Εγώ  πήγα σε ένα εγκαταλειμμένο πλυσταριό και με ένα σκουριασμένο πριόνι (που δεν της το είπα ότι υπήρχε) και με καρφιά στραβά και σκουριασμένα και με κάτι λαμαρίνες, χρησιμοποιώντας κοτρόνες για σφυρί, έκανα   μια λειτουργική ανέμη με τα φτωχά υλικά που υπήρχαν και με πολύ πείσμα. Έγινα ο ήρωας της θείας μου και σφυρηλατήθηκε  η σχέση μου με της κατασκευές και την ραπτική.  Έτσι είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω, αλλά είχα και τον τρόπο να διοχετεύω όλη την ενέργειά μου, σαν υπερκινητικό παιδί.
 
Αργότερα είχα και μια έλξη με τα παλιά και παρατημένα ξυλά και έπιπλα στην επαρχία και για αυτό ασχολήθηκα με αυτά στην Αμερική .   Η αναπαλαίωση και η συντήρηση είχε μια γοητεία από τότε για μένα ώσπου πήγα σε μια σχολή στη Βοστώνη για συντήρηση και αναπαλαίωση εσωτερικών εγκαταστάσεων (κουφώματα και έπιπλα). Εκεί όμως το μάθημα της ταπετσαρίας ήταν πάντα γεμάτο και αφού δεν έβρισκα θέση, κατέληξα να κάνω το μάθημα υψηλής ραπτικής με αποτέλεσμα να φτιάχνω το μπούστο αντί να καλύπτω καναπέδες και καρέκλες.
Επειδή ζω στην Ελλάδα προσπαθώ πάντα να γεφυρώσω την νεότερη αμερικάνικη αισθητική με ελληνικά ερεθίσματα και επιρροές!