«Ακούω να μιλάνε γυρω από εμενα. Ακούω τη γραμμή παραγωγής της νέας ευφυΐας και
την πρόσφατη πολιτιστική ημιπληγία. Όλα όσα λέγονται κατά της ζωγραφικής είναι
αλήθεια. Είναι αναχρονιστικη, ξεπερασμένη. Ο τρόπος που μεταμορφώνει κάθε φρίκη σε
ομορφιά είναι άσεμνος. Είναι παρακμιακή. Είναι αλαζονική. Αυτός ο ξεκάθαρος τρόπος
επιμονής στο γεγονός ότι είναι μοναδική. Άλλωστε είναι και χαζή, γιατί δεν μπορεί να
απαντήσει σε καμία ερώτηση. Γιατί μας ενδιαφέρει ακόμα να βλέπουμε εικονες; Λοιπόν, γι'
αυτό συνεχίζω να το κάνω. Εδώ και τριάντα πέντε χρόνια δημιουργώ έργα που
πραγματεύονται -με την έπαρση του Βολταίρου- μια κεκτημένη και σχεδόν ιδεολογική
ελευθερία έκφρασης, αλαζονική, μοναδική, παραβατική, με διάφορα και ενίοτε πολύπλοκα
θέματα.
Προσπαθώ να δείξω κατανόηση και ενσυναίσθηση προς τους ανθρώπους, λίγο λιγότερο
προς τους άλλους και τα άτομα με ειδικές ανάγκες – εκτός αν είναι το ίδιο. Τα έργα μου
εκφράζουν ένα όραμα αισιόδοξο, λυρικό, ειρωνικό, ικανό να εκφράσει την καθολική
αναξιοπρέπεια των ανθρώπων. Κάνω τα αντικείμενα μου πρωταγωνιστές της μοίρας τους.
Παραμένουν ζωντανά στην ιερατική τους παθητικότητα.
Απεικονίζω το συναίσθημα χωρίς να το υποτιμώ.
Στα έργα μου, τα αντικείμενα εισβάλλουν στον δισδιάστατο χώρο του καμβά χωρίς να
παραχωρούν τίποτα στο βάθος, προσπαθώντας να επιβάλουν ανησυχητικές, γραφικά και
διανοητικά σαφείς εικόνες. Κάθε ένας από τους πίνακές μου γεννιέται από μια περίπλοκη
διαπραγμάτευση μεταξύ του θέματος, του αντικειμένου που απεικονίζεται και του υλικού
που χρησιμοποιήθηκε.
Αναρωτιέμαι ακούραστα για την εικαστική αναπαράσταση σε αυτούς τους καιρούς
αποκλεισμού, επανερμηνείας, αμφίβολου ηθικισμού και εξάπλωσης των μέσων μαζικής
ενημέρωσης. Οι συγκεκριμένες επίσημες επιλογές μου για ένα δεδομένο έργο αποκτούν
έναν ενδεχόμενο, πειραματικό χαρακτήρα. Η ζωγραφική μου είναι και εκφραστική και
εννοιολογική, συχνά εικονοκλαστική, και μου αρέσει πολύ αυτή η αντιπαράθεση και η
κριτική απόσταση. Τα έργα μου είναι ταυτόχρονα ψυχικά, πολιτικά και οικεία -Χωρίς
συμβιβασμούς-
Η επιλογή μου για τη ζωγραφική (ή τη γλυπτική) ως μέσο έκφρασης δεν γεννήθηκε από
ανάγκη απόδρασης, οικειότητας ή απομόνωσης. Επέλεξα αυτή την τέχνη για να μπορώ να
μιλήσω πιο ελεύθερα για τη φρίκη που μας περιβάλλει, αντλώντας από τις εμπειρίες μου,
τις καταναγκαστικές, ηλίθιες, σκόρπιες υποχρεώσεις μου, τις προσωπικές μου υπερβολές
που εκμεταλλεύονται μεταμφιεσμένοι δογματιστές με τη ρητορική ματαιοδοξία όσων
νομίζουν ότι είναι σωστοί ..
Γι' αυτό δεν είναι ούτε η αρμονία ούτε η αισθητική απόλαυση που βρίσκονται στο
επίκεντρο της δουλειάς μου, αλλά μάλλον μια μόνιμη σύγκρουση, που προκαλείται,
μερικές φορές, με ένα καυστικό και παρακμιακό χιούμορ.
Η επιλογή ενός θέματος δεν πασπαλίζεται ποτέ με ευπρέπεια και δερματική υποκρισία.
Χρησιμοποιώ πάντα φθαρμένες εικόνες αλλά νέα συναισθήματα. Από την άλλη πλευρά,
εάν το θέμα που αναπαρίσταται άμεσα εντοπιστεί, η ερμηνεία και το νόημα που δίνεται σε
κάθε έργο παραμένουν διφορούμενα.
Μεσα λοιπόν σε αυτή την αυθάδη δημιουργική ελευθερία, απαλλαγμένη από τους
τυπικούς της περιορισμούς, προτείνω αυτές τις δυναμικές δημιουργίες στο παροδικό και

στην ακινησία που γενικά συνδέεται με τη ζωγραφική ή με μια μορφή γενετικής
μελαγχολίας».